Ik heb geleerd mijn aandacht te vestigen op wat wel kan

Lia Mast is vrijwillig blogger voor het project Ik vind jou! van Vrijwilligers Centrale Amsterdam en Cliëntenbelang Amsterdam. Het project helpt mensen met een fysieke beperking bij het vinden van vrijwilligerswerk. Elvira Jungslager is projectleider. Lia heeft zelf ook een beperking. Deel twee: Interview met Hans van Lijf

Tekst: Lia Mast

Ik spreek Hans voor het eerst aan de telefoon. “Als jij nou naar Kraaiennest komt, dan pik ik je daar op met de auto. We hoeven het niet moeilijker te maken dan het is.” In de korte rit naar zijn huis vertelt hij me van alles over de Bijlmer en zijn grote hond, een Newfoundlander. Bij zijn huis aangekomen ontmoet ik zijn vrouw en zijn hond. Het wordt mij al snel duidelijk dat dit de twee belangrijkste vrouwen in zijn leven zijn.

Geen gat in mijn CV

Hans is erg open over zijn spierziekte, die hij sinds een jaar heeft. Hij heeft hierdoor altijd pijn. Als vrachtwagenchauffeur is dit niet makkelijk. Omdat hij ook tinnitus heeft, een ruis in zijn oor, kan hij zijn beroep niet meer uitoefenen. “Als er een ambulance langs rijdt, hoor ik de sirene nog heel lang doorgaan. Hierdoor moet ik langzaam rijden, omdat ik niet zeker weet of dat het echt een sirene is of dat het de tinnitus is.”

Nu het niet meer verplicht is, kan ik het zelf in de hand houden.

Ik vraag Hans waarom hij vrijwilligerswerk wil gaan doen. Hij vertelt me dat hij nadat hij zijn baan verloor, een case manager heeft gekregen. Deze begeleidt hem omdat hij in de ziektewet zit. “De reden dat ik vrijwilligerswerk ben gaan zoeken is omdat hij het mij verplicht had. Het is goed om bezig te blijven. Als ik dan weer aan slag zou kunnen, kon ik aantonen dat ik wel wil. Dus het is eigenlijk zodat ik geen gat in mijn CV heb. Maar mijn case manager heeft nu besloten dat ik niet hoef te werken, ook geen vrijwilligerswerk. In de laatste zes maanden ben ik zo achteruit gegaan. Vroeger liep ik drie à vier uur met mijn hond. Nu loop ik tien minuten, dan rust ik een half uur, dan loop ik weer tien minuten terug.”

Vrijwillig vrijwilliger

“Maar ik wil wel nog steeds vrijwilligerswerk doen. Nu het niet meer verplicht is, kan ik het zelf in de hand houden. Ik kan nu sneller zeggen dat ik iets niet wil als ik bang ben dat het niet lukt. Ik ben nu vrijwillig vrijwilliger”, grapt hij.

Hans heeft zich aangemeld bij Ik vind jou! omdat hij hulp wilde bij het vinden van vrijwilligerswerk. Samen met Elvira heeft hij doorgesproken waar zijn krachten en beperkingen liggen. Ze hebben de vacaturebank doorgelopen en kwamen op een leuke vacature.

Bij de Oude Kerk hadden ze al mensen met een fysieke beperking en ze wilde er niet meer aannemen.

“Eerst heb ik via Ik vind jou! geprobeerd om bij de Oude Kerk vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik heb achttien jaar bij Het Scheepvaartmuseum gewerkt. Daar ben ik op mijn 23ste als suppoost begonnen en toen ik wegging werkte ik in de meldkamer. Bij de Oude Kerk zou ik gaan helpen met tentoonstellingen, achter de kassa en toezicht houden. Eigenlijk heel afwisselend werk. Met Elvira heb ik het erover gehad dat dit goed aansluit bij mijn ervaring en het is toch weer iets nieuws. Ik ben graag heel open over mijn beperking, ik wil goed aangeven wat ik wel en niet kan. Bij de Oude Kerk hadden ze al mensen met een fysieke beperking en ze wilde er niet meer aannemen. Ze zochten bovendien iemand die ook op een ladder kon staan. Dat kan ik niet, maar ik kan wel alle andere taken. Ik begreep niet waarom dat zo’n groot probleem was. Nu blijkt dat er een kunstwerk op het dak geinstalleerd moet worden, dat maakt een hoop duidelijk.”

Beperking verzwijgen

Hans vertelt me dat hij en Elvira bij de tweede poging besloten hadden om zijn beperking te verzwijgen. Ze gingen solliciteren bij de Dierenambulance. Het proces van de Dierenambulance is erg traag, er gaan weken overheen. Eerst sturen ze zijn CV en motivatiebrief in. Na twee weken krijgt hij pas reactie: ‘Sorry, het is erg druk. Je moet ook nog een formulier invullen.’ Dit is een standaard formulier waarop je onder andere je beschikbaarheid moet invullen. Hans heeft in plaats van de minimale 20 uur per 4 weken, aangegeven dat hij elke week 20 uur beschikbaar is. “Ik heb toch aangegeven graag te willen werken.” Hij wacht nog steeds op antwoord.

Na twee weken krijgt hij pas reactie: ‘Sorry, het is erg druk. Je moet ook nog een formulier invullen.’

Ik vraag hem waarom hij graag bij de Dierenambulance wil werken. “Ik zou daar receptiewerk willen doen. Telefoon aannemen, ritten plannen. Je krijgt ook een cursus dieren-EHBO, dat zou echt een meerwaarde voor mij zijn. Er zitten ook nachtdiensten bij, dan moet je de dieren de eerste hulp verlenen voor de arts er is. Ik weet niet hoe je een hoofdwond bij een dier verzorgt. Ik heb wel EHBO voor mensen gehad, zo heb ik mijn hond eens gered. Er zat een botje vast in z’n keel, toen heb ik de Heimlich manoeuvre uitgevoerd. Het zit bij een hond natuurlijk allemaal een beetje anders dan bij mensen, maar met een beetje logisch nadenken kreeg ik het toch voor elkaar.”

Goede en slechte dagen

Ook al is Hans pas één jaar geleden ziek geworden, valt het mij op dat hij goed zijn grenzen weet. Hij vindt het lastig te accepteren, zegt hij zelf. Maar ik merk dat hij wel makkelijk kan praten over alle dingen die niet lukken. We hebben het over de onvoorspelbaarheid van dingen, je weet soms niet hoe een situatie uitpakt. Ook stress speelt een grote rol in het hebben van een goede of een slechte dag. Hans wil er zeker van zijn dat hij zijn beloftes na kan komen ook al heeft hij een slechte dag.

Wat ik fijn vind aan het maatjesproject is dat ik dat altijd kan doen. Ook als ik een slechte dag heb.

Buiten ons project om, heeft Hans toch vrijwilligerswerk gevonden. Hij heeft zich aangemeld voor een maatjesproject van De Zonnebloem, en wordt nu gekoppeld aan een deelnemer. “Wat ik fijn vind aan het maatjesproject is dat ik dat altijd kan doen. Ook als ik een slechte dag heb. Het mooie van De Zonnebloem is dat het met afdelingen werkt. De deelnemers, de mensen die een maatje zoeken, zijn wijkbewoners. In Amsterdam bepalen we zelf hoe vaak we op bezoek willen gaan. Als het klikt kan ik makkelijk één keer in de week langskomen. Het is immers altijd om de hoek. Voor andere projecten heb ik me afgemeld, zoals vakantieweken en recreatiedagen. Dat schept een te hoge verwachting naar een grote groep mensen. Op een slechte dag kan ik dat gewoon niet.”

Slachtofferhulp

Hans is een erg makkelijke prater. Hij deelt snel en graag details over wie hij is en wat hij belangrijk vindt. Als ik hem dingen vertel over mijzelf, merk ik dat hij ook goed kan luisteren. Hij geeft mij tips en begrijpt waar ik tegenaan loop. Zo hebben we het ook over de behandelingen die hij heeft ondergaan voor zijn spierziekte. “Je leert op een andere manier naar dingen te kijken,” legt hij mij uit. “Ik heb geleerd mijn aandacht te vestigen op wat wel kan. Tijdens een integratietraject had ik een moment van realisatie. Ik begeleid mensen graag, ik ben een begeleider. Ik heb het idee gehad om een mental coach te worden. Maar de studie is erg prijzig en er is maar moeilijk aan werk te komen in dat wereldje. Ik heb er ook aan gedacht om bij Slachtofferhulp te solliciteren. Maar dat lijkt me voor nu nog wat te zwaar. Wieweet in de toekomst.”

Lia Mast is vrijwillig blogger voor het project Ik vind jou! van Vrijwilligers Centrale Amsterdam en Cliëntenbelang Amsterdam. 

Dit project is afgelopen
Heb je een beperking en wil je vrijwilligerswerk doen? Het project Ik vind jou is afgelopen, maar je kunt wel een afspraak voor een bemiddelingsgesprek op één van onze vestigingen. We proberen voor iedereen iets te zoeken dat bij je past en kijken naar wat je kan.