Vrijwilligerswerk in een uitvaartmuseum

Sinds vijf jaar doet Ilse vrijwilligerswerk in café Roosenburgh. Met haar collega-vrijwilligers ontvangt ze de bezoekers van gedenkpark De Nieuwe Ooster en van uitvaartmuseum Tot Zover. “Soms zijn mensen heel verdrietig en gaan ze de deur uit met een glimlach.”

“Als kunstenaar werk ik veel alleen,” vertelt Ilse, “daarom vind ik het fijn om één dag in de week onder de mensen te zijn.” In het café stapt ze graag op mensen af. “Je merkt aan mensen of ze behoefte hebben om te praten. Ik vraag dan waarom ze hier zijn en of ze het een fijne plek vinden. Soms zijn mensen heel verdrietig en gaan ze de deur uit met een glimlach.”

Lichtjesdag

De café-vrijwilligers kunnen er allerhande klusjes naast doen. “Soms helpen we met een ploegje bij een opening van een tentoonstelling of een lezing. Je bent dan heel erg samen. Een mooie herinnering is de Lichtjesdag van twee jaar geleden op de begraafplaats. Zesduizend mensen die hun dierbaren herdachten, ongelooflijk indrukwekkend. Ik heb toen heel fijne gesprekken gehad.”

De dood wordt steeds minder eng

Thuis in haar kamer-atelier maakt Ilse urnen. Ook maakte ze schilderijen waarin as van een overledene is verwerkt. “Sommige mensen willen dat als herinnering. Het past bij de tendens die ik in de samenleving zie: Vroeger werd de dood eng gevonden, dat is steeds minder zo.”

(tekst loopt door onder de foto)

Stoeltjes en koffie

We wandelen door een lichte corridor, waar onder een glazen vloerplaat een urn is geplaatst. “De dood hoort gewoon bij het leven” vertelt Ilse. Aan het einde van de corridor hangen foto’s van overledenen. Eén foto trof Ilse in het bijzonder: Een wiegje in een tuin met sneeuw, met daarin het overleden kindje en de andere kinderen eromheen. “Ik ben er trots op om hier te werken,” zegt Ilse, “zo’n mooie plek waar mensen hun rust kunnen vinden en waar je betrokken kunt zijn bij de dood op een andere manier. Waar iedereen zijn best doet, het de mensen naar de zin te maken.” Een collega-vrijwilliger valt Ilse bij: “Als het café er niet was, zou ik stoeltjes en een kannetje koffie neerzetten. De mensen willen altijd even zitten.”

Weinig in het leven is zeker, maar in café Roosenburgh worden bezoekers door Ilse en haar collega’s hartelijk en zorgzaam ontvangen.

Interview: Angélique Derks
Foto’s: Jackie Mulder

Ook helpen in dit café?

Dat kan! Kijk hier voor meer informatie.
Benieuwd naar alle mogelijkheden (bijna 1500) in heel Amsterdam? Ontdek hier wat het beste bij jou past.