Jongeren zetten zich in voor jongeren met een beperking

Vrijwilligerswerk is niet alleen iets wat je doet voor een ander – het geeft ook jezelf verrassend veel terug. Voor jongeren is het bovendien een waardevolle manier om even te ontsnappen aan de prestatiedruk van studie of werk. Je stapt uit je eigen bubbel en ontmoet mensen met wie je anders nooit in contact zou komen. Het is leuk, leerzaam en waardevol. Gerben weet dat als geen ander. Ondanks zijn drukke baan maakt hij bewust tijd vrij om zich via De Zonnebloem Jong Amsterdam in te zetten voor jongeren met een lichamelijke beperking. 

“Ik maak er gewoon tijd voor, want het is het 100% waard. Het geeft je echt een andere kijk op het leven.” Iedere vierde zaterdag van de maand zet Gerben zich via de Nationale Vereniging De Zonnebloem in voor jongeren met een lichamelijke beperking. Daarnaast heeft hij een drukke baan in de consultancy.

Van goed voornemen naar blijvende betrokkenheid

“Bij ons op kantoor werd het idee geopperd om ook eens iets te doen op het gebied van vrijwilligerswerk. Zo ben ik in 2020 terechtgekomen bij de afdeling Zonnebloem Jong Amsterdam. Dat beviel zó goed dat ik er nog steeds actief ben en inmiddels ook meer taken, zoals de organisatie, op me heb genomen. Wij zijn de enige tak die activiteiten speciaal voor jongeren organiseert, en daar is echt behoefte aan. Jongeren hebben nu eenmaal andere interesses en wensen dan ouderen.

Activiteiten die echt aansluiten bij jongeren

Behalve dat we op zaterdag bijeenkomen, organiseren we ook uitjes naar musea, dierentuinen of het strand. Soms ondernemen we ook iets één op één. Als iemand bijvoorbeeld graag naar een concert wil, vindt zich vaak wel een vrijwilliger die meegaat.”

Leren relativeren door bijzondere ontmoetingen

“De jongeren met wie we werken — net als de vrijwilligers overigens — komen uit alle lagen van de samenleving. Sommigen zitten al vanaf hun geboorte in een rolstoel, anderen zijn chronisch ziek. Er is ook iemand die een mooie carrière had, maar na een beroerte in een rolstoel terechtkwam en alles verloor. Door hun verhalen leer je relativeren.
Het maakt me dankbaar voor mijn eigen situatie. Het is inspirerend te zien hoe iemand in een rolstoel dankbaar kan zijn voor wat hij wél heeft. Dat zet je aan het denken.”

Een hechte groep met ruimte voor nieuwe gezichten

“Omdat het een vrij vaste groep is, bouw je echt relaties op en leer je mensen goed kennen. Je ziet elkaar regelmatig en weet op den duur ook hoe iemands leven eruitziet.
Nieuwe vrijwilligers vinden is helaas vaak lastig. Soms probeer ik mensen uit mijn eigen kring te enthousiasmeren, en een aantal blijft hangen. Er komen ook wel eens aanmeldingen via de website van De Zonnebloem. Het is heel laagdrempelig: je hoeft niet elke keer te komen. Je meldt gewoon wanneer je tijd en zin hebt. Het moet echt uit jezelf komen. Als je er zelf geen plezier in hebt, is het ook niet goed voor de ander.”

Goed voor een ander én voor jezelf

“Aanvankelijk doe je het voor een ander, maar uiteindelijk help je er ook jezelf mee. Natuurlijk moet je bepaalde dingen leren. Op mijn eerste dag had ik geen idee wat ik moest doen. Ik had nog nooit een rolstoel geduwd en dacht dat je bij een drempel gewoon flink vaart moest maken en hard moest duwen. Dat bleek geen goed idee — mijn gast viel bijna uit zijn stoel!

Veilige haven voor wie het nodig heeft

Je leert snel, en je merkt hoe veel je betekent voor de gasten. Het is indrukwekkend om te zien hoeveel doorzettingsvermogen ze hebben, ondanks alles wat ze hebben meegemaakt. Een meisje vertelde bij haar afscheid dat ze bij ons altijd een veilige haven had gevonden en dat ze daardoor gestimuleerd raakte om ook andere dingen te ondernemen. Voor mensen die het nodig hebben, voelt het echt als een warm bad.”

Wil jij ook ontdekken wat vrijwilligerswerk jou kan brengen?

Bekijk alle mogelijkheden online of maak een afspraak voor advies op maat – We helpen je graag op weg!
Specifiek iets doen bij de Zonnebloem? Kijk dan hier! Of hier als je specifiek in Amsterdam West iets wil doen.

Foto’s: Huub Zeeman
Tekst: Martina Koster